พะอาจานเนือง หรือ อาจาน อะลิยะ โซติทอน : พระนักปราชญ์แห่งเวียงจันทน์

             ในช่วงวันอาสาฬหบูชาและวันเข้าพรรษา ปลายเดือน กรกฎาคม ๒๕๕๘ นี้ ผมพ้อมด้วยคุณนุชน้อย และน้องสาวคือคุณคะนึงนิตย์ ได้มีโอกาสไปทำบุญพระ ๙ วัด ที่ "นะคอนเวียงจัน" ประเทศลาว วัดหนึ่งซึ่งผมคิดไว้ในใจว่าต้องไปให้ได้ คือวัด "เวียงเจริญ" บ้านเวียงเจริญ นครหลวงเวียงจันทน์  นั่นเอง หลายท่านอาจไม่รู้จักวัดนี้ แต่ผมรู้ และรู้ถึงยาคูที่เป็นหัวหน้าสงฆ์ ในวัด ที่ชื่อ พะอาจานเนือง หรือ อาจาน อะละยะ โซติทอน : พระนักปราชญ์แห่งเวียงจันทน์ ซึ่งเป็นแม่เหล็กแท่งใหญ่ ดึงเอาผมให้อยากไปกราบนมัสการท่าน

              หลายท่าน อาจตั้งคำถามว่า ผมไปรู้จักท่านได้อย่างไร  ปฐมเหตุก็คือว่า ผมเป็นเพื่อนเฟสกับนักเขียน แนวหน้าของ สปป.ลาวท่าน หนึ่ง  นาม "Chanthapone Vannachith" และมี "Ariya Luxoadone" ซึ่งเป็นนามเฟสของพระอาจารย์ร่วมเป็นเพื่อนด้วย พอเราได้เข้าไปในไทม์ไลน์ของท่าน ได้สัมผัสเน้ือหาในนั้น จึงประทับใจในความคิด มุมมอง ความเป็นปราชญ์ทั้งทางด้านประวัติศาสตร์ ภาษาและวรรณคดี จึงได้นมัสการร้องขอเป็นเพื่อนเฟสกับพระอาจารย์ และอาราธนาพระอาจารย์เป็นที่ปรึกษาด้านภาษา ประวัติศาสตร์ลาว ไทย ตั้งแต่นั้น

             การเดินทางไปนมัสการพระอาจารย์ จะไม่ประสบความสำเร็จเลย หากไม่ได้เพื่อนเฟส ที่แสนดีอีกท่านหนึ่งคือ ท่าน "ดร.สมพะวัน เสียงแคนลาวลูกข้าวเหนียว" ที่นำรถประจำตัวประจำบ้านมาบริการเข้าไปทำบุญถึง ๙ วัด รวมทั้งวัดเวียงเจริญด้วย ดร.สมพะวัน มีความตั้งใจอย่างยิ่งที่จะนำพาพวกเราไปสัมผัสกับวัดเก่าแก่และร่องรอยประวัติศาสตร์ ซึ่งเกิดขึ้นระหว่างลาวกับสยาม ทราบว่าท่านรีบรุดจากภารกิจที่แขวงคำม่วน ฝ่าสายฝนมาบริการพวกเรา (กะว่าจะเลี้ยงเที่ยงด้วยอาหารที่อร่อย ๆ เป็นการขอบคุณก็พลาดไป) จึงขอขอบพระคุณไว้ ณ โอกาสนี้

            บทความนี้  ได้เกิดขึ้นเพราะต้องการแสดงความชื่นชม พระอาจารย์ เนืองพิลัก หรือ อะลิยะ โซติทอน ด้วยความเคารพอย่างสูงยิ่ง
           ในโอกาสข้างหน้า ก็จะขออนุญาตพระอาจารย์นำเน้ือสาระทั้งภาษา ประวัติศาสตร์และวรรณคดี ที่อาจารย์นำเสนอ มาลงตรงนี้ด้วย


                                 "ครูคำมี"